ساخت عروسک با قابلیت های هوش مصنوعی برای بزرگسالان

هفته گذشته در مراسم MWC، جایزه به یک شرکت کره‌ای به نام هیودول تعلق گرفت که با افتخار یک عروسک با ظاهری آزاردهنده و با قابلیت ChatGPT برای بزرگسالان طراحی شده بود. اکنون، این عروسک 1800 دلاری مجهز به هوش مصنوعی، ممکن است شبیه چیزی باشد که در اتاق زیر شیروانی خالی از سکنه پیدا می‌کنید. اما در واقع قرار است به عنوان یک دوست دیجیتال تعاملی برای افرادی که تنها هستند یا در مراکز مراقبت طولانی‌مدت را تجربه می‌کنند، عمل کند.

عروسک، Hyodol ظاهراً می‌تواند با صاحبان خود مکالمه داشته باشد و همچنین می تواند زمان مصرف دارو یا خوردن وعده غذایی را یاداوری کند. این مدل به‌ عنوان مرهمی برای اپیدمی تنهایی است، که همه را از افراد مسن در خانه‌های سالمندان تا دانشجویان کالج را تحت تأثیر قرار داده است. بازار ربات های اجتماعی به ویژه در کشورهایی مانند ژاپن بسیار فعال است.

تاثیر عروسک ها بر روی سالمندان

وندی مویل استاد دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه گریفیث استرالیا است که با بیماران مبتلا به زوال عقل کار می کند. او می‌گوید کارش با روبات‌های اجتماعی خشم مردم را برانگیخت، چرا که گاهی دادن عروسک‌های روباتی به افراد مسن به آن ها حس کودک بودن می دهد. مویل می‌گوید: «وقتی برای اولین بار استفاده از ربات‌ها را شروع کردم، بازخوردهای منفی زیادی داشتم، حتی از طرف کارکنان! با این حال، اخیراً جو منفی اطراف ربات های کمکی کمتر است. زیرا اخیرا در موارد مثبت از ربات ها استفاده شد. او می‌گوید: «یکی از جنبه‌های منفی که باید با آن مبارزه می‌کردیم این بود که برخی از ساکنان آن‌قدر عروسک خود را دوست داشتند، که برای آنها مانند نوزاد بودند. پس باید وابستگی به آن ها کاهش پیدا می کرد. همچنین این پتانسیل برای نقاط ضعف عملی تری نیز وجود دارد، مانند اینکه مراقبان بیش از حد به یک ربات متکی باشند تا به بیماران یادآوری کنند که دارو مصرف کنند.

ایمن سازی ربات ها را جدی بگیرید!

هانگ می‌گوید: «کارهای زیادی باید انجام شود تا مطمئن شویم که مکالمات روبات‌ها ایمن خواهند بود. این که مردم را به انجام کاری غیراخلاقی راهنمایی نمی کند. قرار نیست اطلاعاتی را جمع آوری کند. ربات قرار نیست از فرد مسن بپرسد که شماره کارت اعتباری شما چیست؟ اینها ریسک‌های ذاتی هستند که وقتی شرکت‌ها از مردم می‌خواهند در آسیب‌پذیرترین لحظات خود به محصولاتشان روی بیاورند، به وجود می‌آیند.

مویل می گوید که او در مورد این موضوع دو نظر دارد. اگر به کسی فرصتی بدهیم تا با هوش مصنوعی صحبت کند، آیا این فرصت‌های اجتماعی دیگر را از بین می‌برد؟ آیا این بدان معناست که خانواده ها دیگر ملاقات نمی کنند و کارکنان دیگر با آن شخص صحبت نمی کنند؟ این یک خطر است. اما او می‌گوید، طبق تجربه‌اش، بسیاری از سالمندان در مراکز مراقبتی اغلب در اکثریت قریب به اتفاق روزها و شب‌هایشان به تنهایی رها می‌شوند. دادن چیزی به آنها، اگر باعث خوشحالی شود، بسیار بهتر از آن است که چیزی ندهید. البته این دستگاه ها شبیه انسان نیستند.

مدل‌های زبان بزرگ، فردی را که با آن‌ها تعامل دارد، درک نمی‌کنند. آنها فقط در پیش بینی اینکه چه چیزی شبیه یک پاسخ خوب به نظر می رسد بسیار خوب هستند. و مطمئناً نمی دانند چگونه احساسات یا وضعیت روانی یک فرد را به طور کامل درک کنند. مویل می‌گوید: «افراد می‌توانند احساسات کاملاً چالش‌برانگیزی را نشان دهند که توسط هوش مصنوعی دریافت نمی‌شوند. با پیچیده‌تر شدن هوش مصنوعی، احتمالاً بهتر می‌شود، اما در حال حاضر قطعاً اینطور نیست. برای بسیاری از مردم، واقعاً مهم نیست که یک ربات نتواند آنها را دوست داشته باشد. هنگامی که یک انسان با یک ربات تعامل می‌کند، کمتر به این موضوع می‌پردازد.