هفتاد درصد از جمعیت جهان تا سال 2050 در شهرها زندگی خواهند کرد و این تعداد زیاد برنامه‌ریزی شهری را چالش برانگیزتر می‌کند. در نتیجه، برنامه‌ریزان برای کمک به طراحی، تجزیه و تحلیل و توسعه مناطق پرجمعیت به فناوری، که اخیراً هوش مصنوعی مولد است، روی آورده‌اند.
علاقه‌مندان برنامه‌ریزان شهری تصور می‌کنند که از هوش مصنوعی برای بررسی پیشنهادات توسعه، تجزیه و تحلیل تغییرات منطقه‌بندی پیشنهادی، و توسعه طرح‌های جامع شهری جدید یا بهینه‌سازی طرح‌های موجود استفاده می‌کنند.
ادغام هوش مصنوعی مولد در دیجیتالی شدن برنامه‌ریزی شهری، که به عنوان «PlanTech» شناخته میشود. این کار بدون چالش نیست و این سؤال همچنان باقی است. که آیا هوش مصنوعی ارزش کافی برای توجیه استفاده از آن را ارائه می‌کند؟
هزینه ساخت و اجرای زیرساخت‌های هوش مصنوعی چه از نظر پولی و چه از نظر زیست محیطی بسیار زیاد است. اگر هوش مصنوعی مولد فقط بتواند مشکلات کوچک را حل کند، نه مشکلات بزرگ، شهرداری‌ها ممکن است این سوال را مطرح کنند که آیا این هزینه‌ها ارزشش را دارند یا خیر.
بیشتر بخوانید: پیش‌بینی زلزله با هوش مصنوعی
آیا پیشرفت‌های تکنولوژیکی قبلی باعث بهبود شهرها شده است؟
علیرغم دستاوردهای فوق‌العاده‌ای که PlanTech کسب کرد، گاهی اوقات به عنوان بخشی از مجموعه‌ای تلقی میشود که جنبه‌های خاصی از زندگی شهری را بهبود می‌بخشد. اما در حل مشکلات واقعی مانند بحران‌های بهداشت عمومی و هزینه‌های رو به رشد مسکن ناکام است.
یکی از اولین تلاش‌های گسترده برای ادغام فناوری‌های پیشرفته در برنامه‌ریزی شهری مدرن، ظهور «شهرهای هوشمند» در اوایل دهه 2000 بود. شهرهای هوشمند از فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) مانند تصویربرداری سه بعدی و مدل سازی اطلاعات برای بهبود کیفیت خدمات شهری استفاده می‌کنند.
درحالی که استفاده شهرهای هوشمند از فناوری منجر به افزایش بهره‌وری شد، مشخص نیست که این امر به بهبود کیفیت زندگی شهروندان منجر شود. همچنین نگرانی‌هایی وجود دارد که تمرکز شهرهای هوشمند بر مدل‌سازی و الگوریتم‌ها ممکن است جنبه‌هایی از زندگی شهری را که اندازه‌گیری کمی آنها آسان نیست، مضر باشد.
موج جدیدتر از نوآوری‌های تکنولوژیک در برنامه‌ریزی شهری شامل مفهومی به نام “دوقلوهای دیجیتال” است. که مدل‌های مجازی در زمان واقعی از مناطق شهری هستند که از یک ساختمان تا یک شهر کامل را شامل میشود. این شبیه‌سازی‌های دیجیتالی دوقلو مانند نحوه استفاده ناسا از شبیه‌سازهای فضاپیمای دیجیتالی برای آموزش فضانوردان و خدمه کنترل ماموریتاست. البته که به برنامه‌ریزان شهری اجازه می‌دهد تا طرح‌ها و برنامه‌های کاربری زمین خود را قبل از اجرا آزمایش کنند.
شهرداری‌ها می‌توانند از دوقلوهای دیجیتالی برای بررسی تأثیر بلایای طبیعی، مانند سیل ۱۰۰ ساله یا رویدادهای گرمای شدید استفاده کنند و واکنش نشان دهند. با استفاده از یک دوقلو دیجیتال، می‌توان ساختمان‌ها یا مناطق جدید را مدل کرد و آنها را تحت سناریوهای مختلف قبل از ساخت واقعی آزمایش کرد.